۱۳۹۴ دی ۵, شنبه

عيسي كيست؟

عيسي ناصري براي شما كيست؟زندگي شما در اين دنيا و در ابديت بستگي به پاسخ شما به اين پرسش دارد.

dove
به نظر شما او كيست......
 برجسته‌ترين شخص در تمام ادوار؟
بزرگترين رهبر؟
بزرگترين استاد؟
كسي كه نيكوترين كارها را براي بشريت انجام داد؟
كسي كه مقدسترين زندگي را كه هيچ كس هرگز نزيسته بود زيست؟

امروزه به هر كجاي دنيا كه برويد, با پيروان هر مذهبي كه صحبت نماييد, صرف‌نظر از اينكه چقدر نسبت به مذهب خويش متعهد مي باشند، اگر چيزي درباره تاريخ بدانند، بايد بپذيرند كه هرگز كسي مانند عيساي ناصري وجود نداشته است.
عيسي مسير تاريخ را تغيير داد. حتي تاريخ روزنامه صبحي كه در دست داريد گواه بر اين اصل مي‌باشد كه عيساي ناصري 2000 سال پيش بر روي زمين مي‌زيست.
B.C (ق. م) يعني قبل از مسيح و( A.D (Anno Domini يعني سالهاي خداوند.
پيشگويي ظهور عيسي
صدها سال قبل از تولد عيسي،كتب مقدسه نبوت انبياي اسرائيل را در مورد ظهور وي به ثبت رسانيدند. عهد عتيق كه به وسيله اشخاص بسياري در طي مدت 1500 سال نگاشته شده است, شامل 300 نبوت در مورد آمدن وي مي‌باشد. تمامي اين جزئيات و همچنين تولد معجزه آسا, زندگي عاري از گناه, معجزات بسيار, مرگ و قيام او تماماً به واقعيت پيوستند. زندگي‌اي كه عيسي زيست, معجزاتي كه او كرد, سخناني كه او گفت, مرگش بر روي صليب, قيام او, عروج او به آسمان، همه اين اصل را بيان مي‌كنند كه او تنها يك انسان نبود, بلكه بيش از يك انسان بود. عيسي اعلام نمود كه "من و پدر يك هستيم، هيچ كس نزد پدر جز به وسيله من نمي‌آيد". (يوحنا 14: 6)
زندگي و پيام او موجب تغيير مي‌گردد
هر گاه به زندگي و تاثير عيساي ناصري از ديد تاريخ نظري بيفكنيد،مشاهده خواهيد نمود كه حضور او و پيامش همواره در زندگي مردم واقوام باعث تغييرات بزرگي گرديده‌اند. هر جا كه تعاليم او تاثير خودرا بر جاي گذاشته، تقدس ازدواج، حقوق زنان، حق 5000راي، تاسيس مدارس و دانشگاهها جهت تحصيلات عاليه, وضع قوانين براي محافظت از كودكان، برچيده شدن برده‌داري و هزاران تغيير مفيد ديگر به زندگي‌هاي شخصي نيز به گونه‌اي برجسته تغيير يافته است. براي مثال، " ليوو والاس " يك ژنرال مشهور و نابغه در ادبيات، به عنوان يك ملحد شناخته شده بود. براي مدت دو سال، آقاي "والاس" مشغول مطالعه در برجسته‌ترين كتابخانه‌هاي اروپا و آمريكا بود. او در جستجوي اطلاعاتي بود تا به وسيله آنها مسيحيت را براي هميشه نابود سازد. هنگام نگارش دومين فصل كتابي كه او بدين منظور مي‌نوشت، گريه‌كنان در حالي كه زانو زده بود فرياد بر آورد : " عيسي ، اي خداي من و اي خداوند من" و اينچنين مسيح را يافت. با چنين مدرك محكم و غير قابل بحثي او ديگر نمي‌توانست خداوندي و پسر خدا بودن عيسي را انكار كند. بعدها " ليو والاس" كتاب "بنهور" كه يكي از بزرگترين رمانهاي قرن به زبان انگليسي است و داستان آن در دوران زيست مسيح اتفاق افتاده را به رشته تحرير درآورد. همينطور "سي.اس.لوئيس"، پروفسور دانشگاه آكسفورد انگلستان كه از عرفاي منكر وجود خدا بود و سالهاي متمادي الوهيت مسيح را انكار مي‌كرد نيز در صداقتي عقلاني پس از مطالعه عميق و گسترده براي يافتن دلايلي جهت اثبات الوهيت مسيح، پذيرفت كه عيسي همان خدا و منجي است.
خداوند، دروغگو، يا ديوانه؟ 
" لوئيس" در كتاب مشهورش به نام "مسيحيت صرف" اين جمله را بيان مي‌كند: "شخصي كه تنها يك انسان است و چيزهايي را مانند عيسي مي‌گويد نمي‌تواند يك استاد بزرگ اخلاق باشد".
او مي‌تواند يك ديوانه باشد- همطراز با مردي كه مي‌گويد خود يك تخم‌مرغ آبپز است- يا بايد شيطان مجسم جهنمي باشد.
شما بايد انتخاب كنيد. او يا پسر خدا بوده و هست يا يك مرد ديوانه يا چيزي بدتر از آن. شما يا مي‌توانيد او را يك ديوانه تلقي كنيد يا به پايش بيفتيد و او را خداوند خود خطاب نماييد. ولي خواهش مي‌كنم درباره او اين سخن بي‌معني را نگوييد كه او يك استاد بزرگ بشريت بود. او چنين بابي را براي ما نگشوده است.
عيسي مسيح براي شماكيست؟ زندگي شما بر روي اين جهان و در ابديت بستگي به پاسخ شما به اين پرسش دارد.
تمامي اديان توسط انسان پايه‌گذاري شده‌اند و بر پايه فلسفه‌هاي انساني، قوانين و ميزانهاي رفتاري استوار گرديده‌اند. اگر بنيانگزاران اين اديان را از قوانين و نحوه پرستش آنها خارج سازيد، شاهد تغيير كوچكي در آنها خواهيد بود.
ولي عيسي مسيح را از مسيحيت خارج نماييد، هيچ چيز ديگري باقي نخواهد ماند. مسيحيت كتاب مقدسي تنها فلسفه‌اي براي زندگي نيست و نه استانداردهاي اخلاقي براي اطاعت از مراسم مذهبي. مسيحيت واقعي بر پايهاي اساسي يعني رابطه‌اي شخصي با خداوند و منجي زنده و قيام كرده استوار مي‌باشد
بنيانگزار قيام كرده
عيساي ناصري بر روي صليب مصلوب شد، در قبري قرض شده دفن و در روز سوم از مردگان قيام نمود. مسيحيت در اين خصوص بينظير است.
هر گونه بحث در مورد اعتبار مسيحيت بستگي به اثبات قيام عيساي ناصري دارد.
در طي قرون متوالي عالمان بزرگ تصميم گرفته‌اند كه قيام او را به اثبات برسانند. آنها ايمان آورده و اكنون نيز ايمان دارند كه عيسي زنده است.
"سايمون گرينليف" متصدي حقوقي ثبت در مدرسه قانون هاروارد پس از مطالعه و تفحص درباره واقعه قيام كه توسط نويسندگان اناجيل به دست ما رسيده است، به اين نتيجه ميرسد كه "غير ممكن است آنها بتوانند بر عقايد خود مبني بر قيام نكردن عيسي از مردگان اصرار نمايند. حقايق نقل شده در اناجيل اين را اثبات مي‌نمايد كه اگر آنها اين اصل را نميفهمند و به آن اطمينان ندارند پس ساير اصول را نيز نخواهند فهميد".
"جان سينگلتون كپُلي " كه بعنوان يكي از مغزهاي حقوقي در تاريخ بريتانيا شناخته شده است چنين نظر مي‌دهد كه: "من بسيار خوب مي‌دانم كه مدرك و گواه چيست و اين را به شما ميگويم كه رويدادي مانند قيام هرگز قابل انكار نمي‌باشد".
دلايلي براي ايمان
قيام هسته مركزي ايمان يك مسيحي است. دلايل متعددي براي اين مسئله كه چرا كسي كه در مورد قيام مطالعه مي‌نمايد به واقعيت آن ايمان مي‌آورد، وجود دارد:
 
boatپيشگويي: ابتدا، عيسي خود پيشگويي كرد كه مرده و قيام خواهد نمود و مرگ و قيام او همان گونه اتفاق افتاد كه وي پيشگويي كرده بود. ( لوقا 18: 31-33 )
 قبر خالي: دوم، قيام تنها پاسخ موجه براي قبر خالي اوست.  اين داستان كتاب‌مقدسي نمايانگر قبري است كه بدن مسيح را در آن گذاشته و به وسيله سنگي عظيم مسدود و در احاطه سربازان رومي قرار گرفته بود. 
 اگر كسي ادعا مي‌نمايد كه عيسي نمرده بلكه ضعيف شده بود، پس نگهبانان و سنگ مي‌توانستند از فرار او جلوگيري نمايند- يا از هرگونه كوششي توسط پيروان او جهت آزاد ساختنش ممانعت بعمل آورند.
دشمنان عيسي هم بدن او را بر نمي‌داشتند زيرا گمشدن بدن او تنها موجب تشويق ايمان پيروانش در مورد قيام او مي‌شد.

ملاقاتهاي شخصي: سوم، قيام تنها پاسخ براي ظهور عيسي مسيح به پيروانش مي‌باشد. پس از قيامش عيسي حداقل ده بار به آناني كه او را مي‌شناختند و به مردم بسياري مثلاً 500 نفر در يك بار ظاهر شد. خداوند ثابت كرد كه اين ظاهر شدنها توهم نيستند زيرا او با آنها غذا خورد ، حرف زد و آنان او را لمس كردند. ( اول يوحنا 1:1)

تولد كليسا: چهارم، قيام تنها پاسخ مستدل براي شروع كليساي مسيحي ميباشد. كليساي مسيحي بزرگترين بنيادي است كه تاكنون در تاريخ جهان به وجود آمده است. قسمت اعظم محتواي موعظه در اولين جلسه اين كليسا در مورد قيام بود.
اعمال 2: 14-36 ) بدون شك، كليساي اوليه آگاه بود كه قيام مسيح پايه و اساس پيامش مي‌باشد. دشمنان عيسي در واكنش به ايجاد كليسا مي‌توانستند در صورت داشتن بدن مرده عيسي به سادگي با ارائه آن در هر زمان شاگردان را از موعظه به قيام باز دارند ولي هرگز اينچنين نشد زيرا او بالفعل از مردگان قيام كرده بود.

زندگيهاي تغيير يافته: پنجم، قيام تنها دليل منطقي براي پاسخ در مورد زندگيهاي تغيير يافته شاگردان است. آنها پيش از قيامش او را ترك كردند، پس از مرگش گرفتار ترس و ياس شده بودند. آنها انتظار نداشتند كه عيسي از مردگان قيام نمايد. ( لوقا 24: 1-11 )
بعدها پس از قيامش و تجربه آنها در روز پنطيكاست، همين مردان و زنان مايوس و بيهدف با قدرت مسيح قيام كرده ، تغيير يافته و در نام عيسي مسيح جهان را شورانيدند. بسياري زندگي خود را به خاطر ايمانشان از دست دادند، ديگران به طور وحشتناكي تحت جفايا قرار گرفتند. شجاعت آنها و رفتارشان به خاطر درك اين مسئله بود كه آنها مجرميت خود را ميدانستند يعني ايمان به واقعيت قيام عيسي مسيح و اين اصلي ارزشمند براي مردن محسوب مي‌گشت.
در طي 40 سال كار با پيروان عقل و منطق در دنياي دانشگاهي، كسي را نديده‌ام كه درباره اين واقعه عميقاً مطالعه نموده باشد و الوهيت و قيام عيسي ناصري برايش اثبات نشده باشد و نپذيرد كه او پسر خدا و مسيح موعود است.
كساني هم كه ايمان ندارند خودشان صادقانه مي‌گويند كه من وقتي را براي مطالعه كتا‌ب‌ مقدسي و حقايق تاريخي درباره مسيح نگذاشته‌ام.
jesusandgirlخدايي زنده: به خاطر قيام عيسي، پيروان راستينش نه تنها به عنوان يك بنيانگزار مرده اخلاق به او نمي‌نگرند بلكه در رابطه‌اي زنده و شخصي با خداي زنده بسر مي‌برند. عيسي مسيح امروز زنده است و وفادارانه آناني را كه به او ايمان دارند و از او اطاعت مي‌نمايند بركت مي‌دهد.
در طي قرون متمادي بسياري عيسي مسيح و ارزش او را شناخته‌اند، و به جمع كساني كه جهان را تحت تاثير قرار داده‌اند، پيوسته‌اند.
فيلسوف و فيزيكدان فرانسوي "بلزپاسكال" درباره احتياج انسان به مسيح چنين مي‌گويد: " در قلب هر انساني خلاءاي وجود دارد كه تنها خداوند به وسيله پسرش عيسي مسيح مي‌تواند آن را پر سازد".

آيا شما مشتاق هستيد كه عيسي مسيح را به عنوان منجي زنده خود بشناسيد؟ همان گونه كه اين جمله نشان مي‌دهد، عيسي اشتياق فراوان دارد تا رابطه‌اي محبت‌آميز و شخصي را با شما آغاز نمايد. عيسي تمامي مقدمات لازم جهت اين كار را انجام داده است.

۱۳۹۴ دی ۱, سه‌شنبه


hg-vs2

چگونه برای گروه خود دید و هدف تعیین کنم؟

گروه خانگی باید دید و هدفی داشته باشد زیرا بدون آن دچار مرگ تدریجی یا آنی خواهد شد. مشخص نبودن دید و هدف گروه سبب پایین آمدن تعهد  گروه و در نتیجه پایین آمدن انتظارات آنها خواهد شد. به این ترتیب ثمربخشی گروه نیز پایین خواهد بود.
اما چگونه باید برای گروه خود دید و هدف تعیین کنیم؟ چطور برای گروه خود «بیانیه چشم انداز» تهیه کنیم؟
۱. با بیانیه چشم‌انداز کلیسای خود شروع کنید.
هر کلیسایی وقت صرف کرده و بیانیه چشم‌اندازی تهیه کرده است که پیام اصلی، ارزش‌ها و اولویت‌های آن را شرح داده است. بیانیه مقصود فعالیتهای آن کلیسا را مشخص می‌کند، نقاط تمایز آن را با کلیساهای دیگر روشن می‌سازد. به علاوه، برای خادمان کلیسا، از جمله میزبانان گروههای خانگی نقش یک راهنما را دارد.
”کلیسایی که با شناخت اهداف خدا برای خود، از طریق نزدیک شدن به خدا در دعا، کند و کاوش جدی در کلام خدا، و اعلان و پیاده کردن انجیل کامل آزادی، با اتحاد و شرکت فعال همه اعضا، هم از نظر کیفی و هم از نظر کمی رشد کرده، هر چه بیشتر همشکل پسر خدا شود، و اینگونه بر جامعه ایرانیان ساکن لندن و تمام بریتانیا، بر مسیحیان ایرانی تمام دنیا، و بر همه اقوام و ملتهای همسایه خویش تأثیر به سزا، آزادیبخش، و دگرگون کننده بگذارد.“
این هدف مشخص برای همه کمیته‌های خدمتی کلیسای ایرانیان لندن صادق است. آنها مرتب از خود میپرسند که هر گروه خانگی، یا برنامه کلیسایی، یا کمیته خدمتی، چگونه به تحقق این رویا یاری می‌رساند؟
بیانیه چشم‌انداز کلیسا چتری برای همه فعالیت‌های کلیسا و همچین گروههای خانگی است. اگر شما نمی‌توانید توضیح دهید که چطور گروه خانگی شما اهداف تعیین شده در بیانیه کلیسا را محقق می‌کند، بهتر است با دعا و تفکر درباره این فکر کنید که چطور می‌توانید زیر یک چتر با کلیسا خدمت کنید.
اگر کلیسای شما بیانیه چشم‌انداز ندارد، میتوانید از فرمان مأموریت بزرگ استفاده کنید. (متی ۲۸: ۱۹ تا ۲۰)
۲. در کتاب‌مقدس به دنبال ویژگی‌های یک جمع سالم مسیحی بگردید
بیانیه خدمتی کلیسا معمولا خیلی کلی است. گروه خانگی البته باید با در مسیر این پیام و اولویتهای کلیسایی پیش برود که تابع آن است، اما شما خواهید توانست برخی اهداف مشخص دیگر نیز برای خدمت خاص گروه خانگی بیابید. (همان‌گونه که در خدمات دیگر مثل بشارت، پرستش و غیره چنین است)
به عنوان مثال ۵ هدفی را که در نمونه زیر ذکر گردیده است، شاید بخواهید برای گروه خود کاهش یا افزایش دهید و یا تماما آن را تغییر دهید. اما یک روش این است که با مطالعه کتابمقدس لیست اهداف خود را تغییر دهید. نیازی نیست که لیست بلندی تهیه کنید. لازم نیست همه کتابمقدس را هم در جستجوی ویژگی‌های یک گروه خوب و سالم زیر و رو کنید. هدف تعیین اهدافی برگرفته از کتابمقدس است. بنابراین احساس نکنید که باید کل کتابمقدس را در چند هدف خلاصه کنید. ولی متمرکز بخش‌هایی شوید که کمک‌تان می‌کند.
۳. در تعیین دید و هدف گروه به خصوصیات اعضا و شرکت‌کنندگان گروه توجه کنید
پس از اینکه برای گروه خود اصولی را از کلام خدا برگرفتید، وقتی را صرف بررسی شرایط اعضای گروه کنید. بیانیه شما برای همه به یکسان قابل اعمال نیست. باید از خود بپرسید که اعضای گروه شما از چه طبقه‌ای هستند؟ متأهل هستند؟ بچه دارند؟ بچه‌ها در چه سنی هستند؟ در زندگی خود با چه چالش‌های خاصی روبرو هستند؟ این چالش‌ها چه تاثیر بر دعا یا نحوه مطالعه کتابمقدس می‌گذارد؟ آنها چطور نسبت به هم پاسخگو خواهند بود؟
حکمت، تمییز، و محبت کافی نیاز است تا آنچه را از کلام خدا آموخته‌اید در موقعیتهای مختلف و برای افرادی با ویژگی‌های منحصر به فرد آنان انطباق دهید. نباید فکر کنیم یک روش برای همه و در همه شرایط کار می‌کند.
بررسی یک چشم‌انداز به عنوان نمونه‌ای برای تعیین دید و هدف گروه خواننده این مطلب را در درک بهتر موضوع یاری خواهد کرد:

یک نمونه از بیانیه چشم‌انداز گروه خانگی

گروه خانگی ما پنج هدف را دنبال میکند که برای هر کدام شرح مختصری آمده است.
۱. در شناختن و خدمت به یکدیگر کوشا باشیم (اول تسالونیکیان ۲: ۷ تا ۸ و عبرانیان ۳: ۱۲ تا ۱۳)
ما هر هفته تلاش خواهیم کرد تا یکدیگر را بهتر شناخته و در مورد آنچه در دل و فکر خود داریم با هم صحبت کنیم. برای هم دعا کرده و از احوال هم جویا شویم بلکه بتوانیم باری از دوش هم برداریم. تلاش خواهیم کرد تا با هر آنچه که یاد می‌گیریم، خوب یا بد، در محبت به یکدیگر خدمت کنیم، به نیازهای یکدیگر برسیم، و در رشد و پیشرفت بیشتر یکدیگر را تشویق کنیم.
۲. با دعا به خداوند توکل و اعتماد کنیم (فیلیپیان ۴: ۶ تا ۷، عبرانیان ۴: ۱۴ تا ۱۶)
دعا سوخت دائمی گروه خانگی ماست. ما هر دقیقه و هر ساعت به خدا احتیاج داریم. بنابراین دعا را در هر امری دخیل میدانیم. ما برای هر نیازی به خدا رو میکنیم و او را منبع هر برکتی میدانیم. چه وقتی تنها و چه وقتی با هم هستیم، ما جمعی دعا کننده خواهیم بود، همیشه ستایش‌گر، همیشه توبه کننده، همیشه شکرگزار، همیشه جوینده.
۳. با خدا از طریق کلام او با ایمان و اشتیاق ملاقات کنیم (مزمور ۱۹: ۹ تا ۱۱ و دوم پطرس ۱: ۳ تا ۴)
کتاب‌مقدس نقش محوری در گروه ما خواهد داشت زیرا واجد کلام حیات‌بخش خداست. همانطور که مسیح فرمود «انسان تنها به نان زنده نیست، بلکه به هر کلامی که از دهان خدا صادر شود.» پس بیش از نان به آن نیاز داریم. همیشه غنا و زیبایی بیشتری در آن هست که کشف کرده و از کاربرد آن در زندگی خود لذت ببریم. ما به صورت مرتب و با وفاداری آن را خوانده و مطالعه می‌کنیم، با ایمان و با انتظار اینکه خداوند از طریق آن با ما سخن بگوید.
۴. در پی شاگردی عیسی باشیم چه اینجا و چه در سراسر جهان (متی ۲۸: ۱۹ تا ۲۰ و اعمال رسولان ۱: ۸)
مأموریتی که مسیح به ما بخشیده روشن است. بروید و شاگردان بسازید. خدا ما را نجات بخشید تا ما را بفرستد. می‌خواهد در دنیای تاریک نور جهان باشیم که سخت بدان محتاج است. ما وسیله رسانیدن خبر خوش خدا به تمام مردم و گردآورنده پرستندگان او از سراسر دنیا هستیم. برای همین باید هر جا که هستیم شجاعانه شاهد او باشیم و از کار او بین همه قوم‌های دنیا حمایت کنیم.
۵. نجات خود را با شادی به عمل آوریم (فیلیپیان ۲: ۱۱ تا ۱۲ و غلاطیان ۵: ۱ و ۱۳ و ۲۵)
ما متعهد هستیم که هر روزه بیشتر شبیه مسیح زندگی کنیم. این افتخاری است که از ما خواسته شده به شباهت مسیح درآییم، هر چند آسان و بی زحمت نیست ولی بی شک مهم و نیکو خواهد بود. هر ساله، هر هفته و هر روز قسمت‌هایی از زندگیمان را که در آن با ضعف، شکست، سقوط، مواجه شده‌ایم شناسایی کرده و از خدا طلب بخشش میکنیم و در پی اصلاح آن به یاری روح خدا میکوشیم.
این نمونه ای بود از یک بیانیه دید یا «چشم‌انداز» گروه. شما ممکن است چیزی مشابه این یا کاملا متفاوت تهیه کنید. مهم این است که چند هدف مشخص را ذکر کرده و به عنوان گروه بر آن متمرکز شوید. این کار باعث میشود تا بتوانید سلامت و پیشرفت گروه را ارزیابی کنید.

۱۳۹۴ آذر ۲۱, شنبه


گروه خانگی کلیسا چیست و چه چیزی نیست؟

Pst-hsgr05منصور برجی
|| رهبران با تجربه و سرشناس در امر گروه‌های خانگی، تعاریف نسبتاً متفاوتی از گروه‌های خانگی کلیسا ارائه می‌دهند. برخی آن را به این دلیل که شکلی از”اجتماع ایمان‌داران به منظور مطالعه کتاب‌مقدس و پرستش خدا“ است، «کلیسای خانگی» (house church)، و برخی دیگر به دلیل نحوه رشد این گروه‌ها، آن را «گروه سلولی» (cell group) خوانده‌اند. گروه دیگری از عنوان «گروه‌های کوچک» (small group) استفاده میکنند زیرا ممکن است محل جمع شدن جایی غیر از خانه، مثل محل کار، پارک یا قهوه‌خانه باشد. به علاوه این عنوان تاکید دارد که گروه برای موثر بودن و رسیدن به اهداف خود باید کوچک بماند و در صورت رشد، به گروه‌های دیگر تقسیم شود.
جول چامسکی گروه خانگی را به این ترتیب معرفی کرده است:
یک گروه کوچک که به منظور تقدیس و بنای روحانی و همچنین بشارت انجیل (به منظور تکثیر) به صورت مرتب با یکدیگر جمع شده و متعهد به شرکت در فعالیت‌های کلیسای محلی خود هستند.
بنابراین در این سری نوشته‌ها به تعریف گروه خانگی «کلیساـمحور» توجه خواهیم داشت، هر چند برخی اصول ارائه شده می‌تواند برای اعضا و رهبران کلیسای مستقل خانگی نیز مفید واقع شود.
یک گروه خانگی چهار خصوصیت عمده دارد:
نگاهی رو به بالا: شناخت خدا
نگاهی رو به درون: شناخت یکدیگر
نگاهی رو به بیرون: خدمت و بشارت به افراد خارج از گروه که مسیح را نمیشناسند
نگاهی رو به جلو: پرورش رهبران جدید
گروه‌های خانگی یک شکل نیستند و انعطاف‌پذیری بالایی دارند. به طور مثال، گروهی که اهداف بشارتی قوی دارد، مدت طولانی از جلسات خود را به سرودخوانی و دعا نمی‌گذراند و یا گروهی که برای دانشجویان تشکیل شده است، محتوی و قالب جلسات خود را با طبع، پرسش‌ها و نیازهای این قشر تطبیق داده است. گروه‌های خانگی مخصوص بانوان، یا جوانان نیز خصوصیات خاص خود را دارند. اما در همه آنها این چهار خصوصیت مشترک هستند. به عبارتی همه آنها تلاش میکنند تا «حکم بزرگ» (متی۲۲: ۳۶ـ۴۰) یعنی محبت و شناخت خدا و همسایه را تمرین کرده و به «مأموریت بزرگ» (متی۲۸: ۱۸ـ۲۰) یعنی بشارت و شاگردسازی وفادار باشند.

گروه خانگی چه چیزی نیست؟

توضیح چند نکته در مورد اینکه گروه خانگی چه چیزی نیست به درک بهتر موضوع کمک خواهد کرد.
کلیسای خانگی نیست
در برخی کشورها که به دلایل عملی یا امنیتی امکان شرکت در کلیساهای رسمی وجود ندارد ایمانداران به ناچار در خانه‌ها گردهم آمده و دعا و مراسم عبادی خود را برگزار می‌کنند. جمع و مشارکت ایمانداران در چنین شرایطی به دو معنی «کلیسا» نامیده می‌شود. اول اینکه کلیسا به جمع ایمانداران به مسیح که با هدف پرستش خدا دور هم جمع شده‌اند اطلاق می‌شود. به این ترتیب این جمع را میتوان در معنای کلی کلمه، کلیسا دانست. دوم اینکه، به دلیل عدم امکان شرکت در کلیسا، ممکن است آیین‌های کلیسایی همچون شام خداوند و تعمید آب نیز در این گروه‌ها انجام پذیرد. دور از انتظار نخواهد بود اگر ساختار اعتقادی و نظام کلیسایی نیز برای خود داشته باشند، هر چند ۱۰ نفر و یا کمتر هم عضو این کلیساها باشند. وجود کلیساهای خانگی در چنین شرایطی برکت بزرگی برای ایمانداران محسوب می‌شود و در کشورهایی مثل چین و ایران به رشد و گسترش فزاینده کلیسا انجامیده است.
اما برخی در اهمیت کلیساهای خانگی راه به افراط رفته و آن را جایگزینی اصیل برای کلیساهای رسمی و سازمانیافته‌تر می‌دانند. سخن در باب ارزیابی چنین ادعایی در حوصله این نوشتار نیست و در فرصت دیگری به آن خواهم پرداخت. اما گروه خانگی کلیسا محور و کلیسای خانگی هر کدام ارزش مخصوص به خود را دارند و یکی را نمی‌توان جایگزین دیگری دانست. چه بسا در یک کلیسای خانگی هم دو یا چند گروه خانگی تشکیل شود.
آنچه آگاهی به آن ضروری است، این است که «گروه خانگی» با «کلیسای خانگی» فرق عمده‌ای دارد. گروه خانگی از نظر اعتقادی، نظام رهبری، خط مشی کلی تابع یک کلیسای محلی است و مستقل نیست. دانستن این نکته از آن رو اهمیت دارد که ارتباط و هماهنگی گروههای خانگی را با کلیسای متبوع خود ضروری می‌سازد.
کاربرد عنوان «کلیسای خانگی» برای گروه‌های خانگیِ کلیسا محور یک مشکل دیگر نیز به همراه خواهد داشت و آن اینکه اعضا و میزبانان این جلسات را ترغیب خواهد کرد تا ساختار و نحوه اداره جلسات «کلیسای خانگی» را به شکل «کلیسا» اداره کنند. همانطور که در جای دیگری اشاره کرده‌ام، چنین رویکردی جنبههای برتر گروه خانگی را خنثی و غیرمؤثر میسازد.
محفلی بسته یا کلوبی انحصاری نیست
ممکن است فکر کنید گروه باید یکدست و با هم جور باشند! به این منظور تمام تلاش خود را بکنید که هماهنگی و شاید نزدیکی اعضا به هم نخورد. اما به یاد داشته باشد که گروه مثل یک سلول باید رشد و تکثیر یابد و گر نه دچار مرگ و زوال خواهد شد. هر چند صمیمیت و یکدستی اعضا خوب و مطلوب است، اما اجازه ندهید این موضوع به خودی خود هدف نهایی گروه شود. شما باید از نظر کمی نیز رشد کنید.
یک سازمان نیست
گروه خانگی صرفا یک طور سازماندهی اعضای بدن مسیح نیست. گروه خانگی همچون یک موجود زنده باید زنده و پویا باشد و نه ایستا. اگر رشد و تکثیر در یک گروه کاهش یافته و یا متوقف شود، طبیعی است که به نقطه پایان خود برسد. پس فکر سازماندهی آنقدر نباید برجسته شود که از رشد و پویندگی گروه بکاهد.
هفته‌ای یک بار نیست
گروه خانگی خیلی فراتر از جلسات هفتگی است. مثل یک خانواده ارتباط آن در بقیه روزهای هفته هم تداوم دارد. در طول هفته، اعضا با هم در ارتباط هستند و به یکدیگر توجه و مراقبت نشان میدهند. عجیب نیست که در جلسات یکشنبه کلیسا اعضای گروه خانگی به دنبال هم بگردند و کنار یکدیگر بنشینند.
کلاس درس نیست
هر چند هنگام بررسی کتاب‌مقدس در گروه‌های خانگی درسی هم ارائه میشود، اما این گروه صرفاً یک کلاس درس نیست. یعنی بخش تدریس (توسط یک فرد)، هسته مرکزی و قسمت اصلی گروه خانگی نیست. بیشترین درسآموزی در گروه خانگی در تبادل نظر و گفتگو با یکدیگر انجام می‌پذیرد. گروهی که کاربرد خود را با کلاس درس اشتباه گرفته باشد، به میزبان نیز به عنوان معلم یا منبع پاسخ به همه پرسش‌های مربوط به کتاب‌مقدس مینگرند. در حالی که میزبان گروه خانگی نقش یک راهنما را دارد و خود نیز در این سفر با دیگران همراه است. او اعضای گروه را به شرح تجربیات، احساسات و آموخته‌هایشان ترغیب میکند تا به واسطه خرد جمعی به شناخت بهتری از خدا و اراده او برای زندگیشان برسند.
صرفا جلسه مطالعه کتابمقدس نیست
بسیاری گروه خانگی را به عنوان جلسه مطالعه کتاب‌مقدس می‌شناسند. اگر چه درس در گروه خانگی حول محور کلام خدا می‌گردد، اما تمرکز و اولویت گروه خانگی هم‌فکری اعضا در مورد چگونگی به کار بستن تعالیم کتاب‌مقدس در زندگی آنان است و نه تعلیم دانش کتاب‌مقدسی توسط یک فرد.
فقط یک جلسه دعا نیست
اگر در جلسه خانگی دعا جای مهمی نداشته باشد، تاثیر گسترده و عمق کافی نخواهد داشت. با این حال، گروه خانگی تنها یک جلسه دعا نیست. یک گروه خانگی بخشی از برنامه‌های هر هفته خود را به دعا اختصاص میدهد و اعضای آن نیز در طول هفته برای یکدیگر دعا میکنند. هر از چند گاهی نیز، یک جلسه گروه به طور کامل به دعا کردن تخصیص می‌یابد. ولی در بقیه جلسات دعا تنها محور جلسات دعا نیست.
تنها یک کمیته خدمتی نیست
خدمت نیز همچون درس، مطالعه کتابمقدس، و دعا یکی از اهداف و بخش‌های مهم گروه خانگی است. اما گروه خانگی تنها یک کمیته خدمتی نیست. آنچه اعضای یک گروه را گرد هم میآورد هم فکری و رایزنی در مورد فعالیت‌های خدمتی نیست. همان‌گونه که در نگرش چند سویه (بالا، درون، بیرون،جلو) اشاره کردم، خدمت یکی از این ویژگی‌های گروه است و نه تمام آن.
جلسه روانکاوی و گروه درمانی نیست
جلسه گروه خانگی، جلسه روان‌کاوی و روان درمانی نیست. در گروه خانگی شفا از طریق ابراز افکار، احساسات و باورهای اعضا، شنیدن از یکدیگر، همدلی و دعا اتفاق میافتد. من به اهمیت جلسات مشاوره و روانکاوی باور دارم، اما نه در گروه خانگی.

۱۳۹۴ آذر ۷, شنبه



هدف کلیسا چیست؟         
اعمال رسولان 2 :42 را می توان عبارتی دانست برای بیان هدف کلیسا:"در تعلیم رسولان و مشارکت ایشان و شکستن نان و دعاها مواظبت می نمودند." بر اساس این آیه، هدف/ فعالیتهای کلیسا باید 1) تعلیم اصول کتاب مقدس، 2) تامین محلی برای مشارکت ایمانداران، 3) انجام عشاء ربانی، و 4) دعا باشد.
کلیسا باید اصول کتاب مقدس را تعلیم بدهد تا ما بتوانیم در ایمانمان ریشه کنیم. افسسیان 4 : 14 به ما می گوید، "تا بعد از این اطفال متموج و رانده شده از باد هر تعلیم نباشیم از دغل بازی مردمان در حیله اندیشی برای مکرهای گمراهی." کلیسا باید محلی باشد برای مشارکت، جایی که مسیحیان به همدیگر تعهد دارند و همدیگر را احترام می کنند (رومیان 12 : 10)، همدیگر را راهنمایی می کنند (رومیان 15: 14)، مهربان و دلسوز یکدیگر هستند (افسسیان 4 : 32)، همدیگر را تشویق می کنند (1 تسالونیکیان 5: 11)، و از همه مهمتر، یکدیگر را دوست دارند (1 یوحنا 3 : 11).
کلیسا باید جایی باشد که ایمانداران عشاء ربانی را دریافت کنند، مرگ و ریختن خون او را بجای ما بیاد بیاورند (1 قرنتیان 11 : 23-26). مفهوم "شکستن نان" (اعمال 2 : 42) ایدة با هم غذا خوردن را هم می دهد. این مثال دیگریست از تشویق به مشارکت. و بالاخره هدف کلیسا بر اساس اعمال رسولان 2 : 42 دعاست. کلیسا جایی است که دعا را تشویق می کند، دعا کردن را تعلیم می دهد، و دعا کردن مرتبا انجام می شود. فیلیپیان 4 : 6-7 ما را تشویق می کند، "برای هیچ چیز اندیشه مکنید بلکه در هر چیز با صلوه و دعا با شکرگزاری مسئولات خود را به خدا عرض کنید. و سلامتی خدا که فوق از تمامی عقل است دلها و ذهنهای شما را در مسیح نگاه خواهد داشت."
وظیفة دیگری که به کلیسا داده شده است، بشارت دادن به خبر خوش نجات از طریق عیسی مسیح است (متی 28 : 18-20، اعمال رسولان 1 : 8). کلیسا خوانده شده است تا در رساندن خبر خوش از طریق کلام و اعمال وفادار باشد. کلیسا باید در جامعه یک " فانوس دریایی" باشد، که خداوند و نجات دهندة ما عیسی مسیح را نشان بدهد. کلیسا هم انجیل را انتشار می دهد و هم اعضا را آماده می کند که خبر خوش را به مردم برسانند (1 پطرس 3 : 15).
هدف نهایی کلیسا در کتاب یعقوب 1 : 27 بیان شده است "پرستش صاف و بیعیب نزد خدا و پدر این است که یتیمان و بیوه زنان را در معصیت ایشان تفقد کنند و خود را از آلایش دنیا نگاه دارند." کلیسا برای خدمت به نیازمندان است. این فقط شامل رسانیدن خبر خوش نجات نیست، بلکه تامین احتیاجات جسمانی لازم و مناسب نیز هست (غذا، لباس، خانه). کلیسا همچنین برای مسلح کردن ایمانداران در مسیح با سلاح هایی است که لازم دارند تا بر گناه تسلط بیابند و از آلودگی دنیا آزاد شوند. این بوسیلة تعالیم کتاب مقدسی و مشارکت مسیحیان انجام می شود.
بنابراین، هدف کلیسا چیست؟ پولس رسول تصویری به ایمانداران قرنتس می دهد. کلیسا دستهای خدا، دهان، و پاهای خدا در این دنیاست- یعنی بدن مسیح (1 قرنتیان 12 : 12-27). ما باید کارهایی را انجام دهیم که اگر عیسی مسیح اینجا در جسم روی زمین بود انجام می داد. کلیسا باید "مسیحی" ، "شبیه مسیح"، و پیرو مسیح باشد.


۱۳۹۴ آذر ۵, پنجشنبه

                            پنج عادتی که رهبر پرستش باید داشته باشد



Pst-wor01

                 پنج عادتی که ذهبر پرستش باید داشته باشد

نوشته: دیوید سنت استیون
ترجمه: پیروز فربد
وقتی موضوع آماده شدن برای جلسات پرستشی روز یکشنبه در میان است ما یک رویه تکراری را دنبال می‌کنیم. سرودهایمان را انتخاب میکنیم، سازهای مختلف را آماده میکنیم، نوازندگان و سرایندگان را هماهنگ میکنیم و تمرینی هم ترتیب میدهیم. ولی برای آمادگی خیلی بیشتر از اینها لازم است.
میدانستید راه‌هایی وجود دارد که از نفوذ خود هر هفته به طرز عمیقتری استفاده کنید؟ میدانم که همه ما خیلی مشغول هستیم. ولی هیچ کس نمی‌خواهد در یک برنامه تکرای، بی روح و بی مغز گرفتار بماند. این نوشتار برای این است که روحی تازه در کالبد ریتم هر هفته ما بدمد.
دو هفته پیش من پرستش را رهبری نکردم. به جای آن، افتخار این را داشتم که شاهد رهبری پرستش توسط چند تن از داوطلبان باشم. در آن لحظه، متوجه شدم که آنچه در پرستش اتفاق میافتد، خیلی بزرگتر از من است. من آن جلو و در میانهٔ صحنه نبودم. پرستش را رهبری نمیکردم. من دیگران را تعلیم و یاری میدادم که این کار را بکنند. لحظه‌ای لذتبخش است وقتی متوجه می‌شوی فقط نانی و نامی برای خود نمی‌سازی بلکه دیگران را بنا میکنی.
روال معمول، و برنامه‌های هفتگی ما هم باید این کار را انجام دهد: کمک به ما برای بنای پادشاهی خدا در کلیسای محلی خودمان.
پنج عادتی که از طرف رهبران پرستش بیشتر مورد کم توجهی قرار میگیرد
من این را «لیست آماده شدن آخر هفته» نام گذاشته‌ام. کارهای دیگری هم هستند که انجام میدهم، اما این چند مورد برای من نقش یادآوری دارند تا نگاهم را از آنچه مهمترین است، بر ندارم.
اجازه بدهید اول پادشاهی خدا را با هم بجوییم.
۱. دعا کن که خدا به میان بیاید
یکی از کمبودها در جلسات معمول ما انتظار و اشتیاق به حضور و حرکت خدا بین ماست. ما به داشتن سرودها، موعظه و اداب دینی راضی و قانع می‌شویم. دلهای ما دچار بی حوصله‌گی و ملالت شده و این ملالت را با چیزی غیر از ملاقاتی رو در رو با مسیح پر می‌کنیم.
آیا این احتمال وجود دارد که استانداردهای ما برای انجام کار حرفهای (که چیز خوبی است) به نوعی باعث شده‌اند که از چیزهای مهمتر غافل شویم؟ اجازه بدهید آن حس اشتیاق و انتظاری را بازیابیم که یادآور این حقیقت است که در حضور خدا همه چیز امکان دارد. چه اتفاقی خواهد افتاد اگر این چنین با اشتیاق در انتظار مسیح باشید؟ اگر تمام کلیسا چنین انتظار بکشند چه خواهد شد؟ این موضوع چگونه میتواند پرستش جمعی ما را دگرگون سازد؟
۲. برای کلیسا دعا کن
آیا سرودهایی انتخابی شما متاثر از دعاهایتان برای اعضای کلیساست؟ چرا که نباید در خلاء انتخاب سرود کنید. نباید به این توجه کنید که الان کدام سرود خیلی پرطرفدار است. به نیازهای مردم آگاه باشید. به حرف دل آنها گوش کنید. از خدا بخواهید به شما نشان دهد که در روز یکشنبه درباره چه نیازهایی بگویید یا بخوانید. این را به صورت یک عادت دربیاورید. دعا کنید: «خداوندا به من نه فقط برای سرودها بلکه برای مردم دلسوزی عطا فرما. چشم‌های بسته را برای دیدن شکوه مسیح باز کن. یک انسان گم گشته دیگر را این هفته از تاریکی به نور منتقل کن.» این دعاها را داشته باشید و شاهد تغییر در روش رهبری پرستش خود باشید.
۳. یک نفر دیگر را شاگرد بساز
وقتش رسیده که فقط به فکر انجام امور نباشید. از میل به اینکه فقط «ادای وظیفه» کرده باشید خود را برهانید. هر یکشنبه، هر جلسه، هر تمرینی یک فرصت برای شاگرد ساختن یک نفر است تا آنچه را میدانید به او انتقال دهید. این اصل تغییرات اساسی در خدمات روز یکشنبه من به وجود آورده است.
مسئله تنها این نیست که خدا از ما استفاده کند. بلکه دیگران نیز باید توسط خدا به کار گرفته شوند. مسئله فقط انجام خدمت نیست بلکه تجهیز دیگران برای کار خدمت. مسئله فقط این نیست که داوودی پرستش را رهبری کنید، بلکه دیگرانی را برانگیزد که همان کار او را انجام دهند و چه بسا بهتر.
همه ما دوست داریم بدانیم که به وجود ما نیاز هست. ما میخواهیم غیرقابل جایگزین باشیم، و وقتی نیستیم جای خالی ما حس شود و به خاطر آنچه انجام میدهیم مورد محبت واقع شویم. ولی حقیقت اینجاست: شما نباید به این خاطر که کس دیگری نمیتواند کار شما را در کلیسا انجام دهد غیرقابل جایگزین باشید. شما به خاطر این باید غیرقابل جایگزین شدن باشید که افراد زیادی را تجهیز میکنید که کار شما را انجام دهند. آین آنجایی است که شما در واقع بیشترین ارزش را خواهید داشت.
۴. با حضور خدا انس بگیر
یکی از بزرگترین ترسهای من این است که به حضور خدا داخل شوم و صدای او را بشنوم که میگوید: «از من دور شو … زیرا هرگز تو را نشناختم». میدانم کمی زیادی دراماتیک است، ولی من نمیخواهم سرودهای روز یکشنبه تنها ارتباط من با آسمان باشد. من نمیخواهم روح‌القدس بگوید: «تو دیگه کی هستی؟ معلوم هست کجایی؟»
دعا کن:«خداوندا، مرا یاری ده تا ملاقات‌هایم با تو به صورت یک روال دائمی، تکرارشونده و طبیعی دربیایند.»
قویترین رهبری پرستش از رابطه‌ای دائمی با مسیح سرچشمه میگیرد. برای اینکه یک رهبر پرستش عالی بود، نیازی نداری که بهترین باشی و همه چیز بدانی. باید تشنه باشی. این تشنگی ناشی از چشم دوختنی دائمی بر مسیح است. هر چه بیشتر بنگری، بیشتر از حضور او لذت برده ولی همزمان مشتاقتر میشوی.
۵. ارتباط برقرار کن
مدتی پیش متوجه شدم که آخر هفته‌ها می‌ایند و می‌روند بدوین اینکه با کسی صحبت کرده باشم. مردم مرا از آنجا می‌شناختند که به عنوان رهبر پرستش روی صحنه جلو چشم بودم، ولی پایین صحنه ارتباطم در حد صفر بود. می‌دانستم که این وضعیت باید تغییر پیدا کند. بدون ارتباط برقرار کردن با مردم، من فقط ادای وظیفه میکردم.
بنابراین برای خودم هدف تعیین کردم که هر یکشنبه حداقل با یک فرد تازه ارتباط شخصی برقرار کنم. نمی‌خواهم فقط با کسانی که می‌شناسم مشغول صحبت شوم و خوش باشم، بلکه می‌خواهم یک مهمان را با آنچه خدا انجام می‌دهد مرتبط کنم. شاید بتوانم آنها را در خدمت پرستش به کار ببرم؛ شاید در خدمتی دیگر. شاید آنها را به شناخت مسیح راهنمایی کنم. شاید فقط گوشی شنوا و رویی خوش نشان دهم. ماهیت این ارتباط هر چه باشد اما، اصالت خدمت من روی صحنه، تاثیرش را از شخصیت من پایین صحنه میگیرد. راک استار نباش! از خودت دست بکش و با مردم ارتباط برقرار کن.

۱۳۹۴ آبان ۲۶, سه‌شنبه

                                       رمز شکر گذاری                                                  



شکرگزاری اجرای مراسم مذهبی نیست . رعایت سنت قبلیه ای و عرف اجتماعی و تقلید و تکرار عادتهای نیاکان مان هم نیست شکر گزاری یک انتخاب شخصی برای یک نگاه خاص و رضایتبخش به شرایط زندگی ست . جلیل سپهر
رمــز شـکر گزاری چیست؟
عیسی مسیح در برابر پنج هزار شکم گرسنه شکر گزاری می کند، ولی شاگردانش نمی توانند. عیسی مسیح در شام آخر نان را به دست می گیرد و شکرگزاری می کند، ولی شاگردان نمی توانند. عیسی مسیح در برابر قبر ایلعازر مرده شکر گزاری می کند، ولی خواهران ایلعازر نمی توانند.
مشکل آنها چیست که نمی توانند در مشکلات مثل مسیح شکرگزاری کنند؟ آنها چیزی را که مسیح می تواند ببینید را نمی توانند ببینند. زیرا شکر گزاری انگیزه و دلیل می خواهد نه احساس به هیجان آمده و تقلید از عمل دیگران و تحت تاثیر فضای یک جلسه قرار گرفتن .
شاگردان پنج هزار شکم گرسنه می بینند، عیسی مسیح دوازده سبد نان و ماهی بعد از سیر شدن پنج هزار شکم گرسنه را می بیند.
شاگردان در شام آخر آخرین شام قبل از مرگ را می بینند، عیسی قبر شکافته شده در صبح قیام از مردگان را می بیند.
خواهران ایلعازر برادر مرده خود را می بینند، عیسی ایلعازر زنده شده ای که چند لحظه دیگر در حال راه رفتن است را می بیند.
رمـز شکر گزاری همین است: هرگاه بتوانیم در بدی ها، نیکویی ها، در تمام شدن ها، آغار شدن ها، در تاریکی ها نور و در طوفانها آرامش را ببینیم آنگاه شکرگزاری ساده و خالص و بدون تمنای بهشت و ترس از جهنم خواهد شد و همچون نهـری جوشـان بدون نیاز به تحریک و تهییج شدن از درونمان سرازیر می گردد . کلید دیدن چیزهای غیر ممکن ایمان به خدای انجام دهنده کار های غیر ممکن است . همواره با دلیل و انگیزه شکرگزاری کنید تا شکرگزاری تان تقلید دیگران و تکرار مراسم نباشد .
جلیل سپهر

۱۳۹۴ آبان ۲۴, یکشنبه

                                             خدایی که جویای پرستندگان است

مالکوم استیِر

 


موضوع اصلی این شماره کلمه مطلبی است که در سراسر کلام خدا یافت می‌‌شود، یعنی اهمیت پرستش. کلام خدا می‌‌فرماید: «بیائید تا پرستش و سجده کنیم و در پیشگاه آفریننده خویش، خداوند، زانو زنیم» (مزمور ۹۵‏:‏۶). حال در این راستا چند سؤال پیش می‌‌آید از آن جمله: چه شرایطی برای پرستش وجود دارد؟ در کدام مکان باید خدا را پرستش کنیم و چه کسانی می‌‌توانند در این پرستش شرکت کنند؟ آیا زمان مخصوصی برای پرستش وجود دارد و هدف از این پرستش چیست؟
بهتر است اجازه دهیم که خداوند عیسای مسیح به این سؤالات جواب دهد. یکی از نتایج صحبت عیسای مسیح با زن سامری در انجیل یوحنا فصل ۴ این بود که زن سامری به هنگام مطرح شدن وضعیت خانواده‌‌اش، در اثر خجالت موضوع بحث را عوض کند. اما جای خوشحالی است که این زن موضوع بحث را عوض کرد، چون این کار فرصتی به مسیح داد تا در باره پرستش به ما تعلیم دهد. می‌‌خواهیم در این مقاله، این قسمت کوتاه را از انجیل یوحنا ۴‏:‏۲۰‏-‏‏‏‏۲۵ مورد بررسی قرار دهیم و پنج اصل در رابطه با پرستش در این قسمت کوتاه پیدا کنیم.
 

۱-‏‏‏مکان پرستش (آیات ۲۰ الی ۲۱)

«... زمانی فرا خواهد رسید که پدر را نه در این کوه پرستش خواهید کرد و نه در اورشلیم». خدا را شکر که برای پرستش، دیگر به مکانی مشخص نیاز نیست. البته در آن زمان، مکان معینی وجود داشت و حرف این زن درست بود، چون سامری‌‌ها بر روی کوه جرزیم و یهودیان در اورشلیم در معبد عبادت می‌‌کردند. همچنین در عهدعتیق می‌‌خوانیم که خدا ابتدا در یک خیمه ساکن می‌‌شد. چرا؟ چون نقشه خدا فقط این نبود که قوم خود را از بندگی مصر نجات دهد بلکه می‌‌خواست شخصاً در میان قوم خود ساکن شود. پس دستور داد که یک عبادتگاه بسازند: «آنها باید مکانی مقدس برایم بسازند تا در میان ایشان ساکن شوم» (خروج ۲۵‏:‏۸). مکان پرستش در آن زمان محلی موقت و قابل حمل بود که بعداً در زمان سلیمان به یک جای ثابت یعنی معبد تبدیل شد. ولی چرا احتیاج به یک مکان بود؟ ما می‌‌دانیم که خدا در همه جا حضور دارد و ما نمی‌‌توانیم حضور خدا را به یک مکان مشخص محدود کنیم. حتی استیفان گفت: «خدای متعال در خانه‌‌های ساخته شده به‌‌دست ساکن نمی‌‌شود» و از کتاب اشعیا نقل قول می‌‌کند وقتی «خداوند می‌‌فرماید آسمان تخت پادشاهی من است و زمین کرسی زیر پایم! چه خانه‌‌ای برای من بنا می‌‌کنید، و مکان آرمیدنم کجاست؟ مگر دست من این همه را نساخته است؟» (اعمال ۷‏:‏۴۸‏-‏‏‏‏۵۰ و اشعیا ۶۶‏:‏۱‏-‏‏‏‏۲). حتی سلیمان وقتی داشت معبد را به خداوند تقدیم می‌‌کرد در دعا می‌‌فرماید: «اما آیا به راستی خدا با انسان در روی زمین خواهد زیست؟ آسمان و حتی بالاترین آسمان‌‌ها گنجایش تو را ندارد تا چه رسد به خانه‌‌ای که من برایت ساخته‌‌ام» (دوم تواریخ ۶‏:‏۱۸). پس چرا لازم بود که این مکان را بسازند؟ خداوند به این سؤال جواب داده می‌‌فرماید: «این مکان را برای خود برگزیدم تا خانه قربانی‌‌ها شود» (دوم تواریخ ۷‏:‏۱۲).
در آن زمان برای تقرب به حضور خدا و پرستش حقیقی، قربانی لازم بود. اما چرا؟ نتیجه گناه، مرگ و جدایی از خداست. هر ایمانداری در آن زمان با ایمان به وعده‌‌های خدا قربانی می‌‌گذرانید و به این وسیله گوسفند به عوض گناهان او فدا می‌‌شد. وقتی شخصی قربانی می‌‌کرد دست راست خود را بر سر گوسفند می‌‌گذاشت و گناهان خود را در حضور خدا اقرار می‌‌کرد. آنگاه گوسفند ذبح می‌‌شد و این امر نشانه‌‌ای بود از اینکه نتیجه گناه مرگ است. گوسفندی که گناه نداشت به جای شخص گناهکار کشته می‌‌شد و خونی که از آن حیوان می‌‌ریخت علامت این بود که حیات گوسفند به جای شخص گناهکار فدا شده، گناه او پاک گشته و رابطه‌‌اش با خدا تجدید شده است. به همین دلیل کلام خدا می‌‌فرماید: «بدون ریختن خون آمرزش گناهان وجود ندارد» (عبرانیان ۹‏:‏۲۲). با این حال، چون انجام این قربانی‌‌ها برای مدت چندین قرن لازم بود، معلوم می‌‌شود که علاج کاملی فراهم نمی‌‌ساخت. این قربانی‌‌ها تنها نشانه‌‌ای بودند از قربانی کاملی که در آینده می‌‌بایست گناه را برای همیشه نابود سازد. حال مسیح با آمدن به این جهان همین مراسم را تمام و تکمیل کرد. مسیح در جلوی معبد گفت: «این معبد را ویران کنید و من سه روزه آن را باز بر پا خواهم داشت». در جواب، یهودیان گفتند: «بنای این معبد ۴۶ سال به طول انجامیده است و حال تو می‌‌خواهی سه روزه آن را برپا کنی؟ ولی معبدی که او از آن سخن می‌‌گفت پیکر خودش بود» (یوحنا ۲‏:‏۱۹‏-‏‏‏‏۲۱). به قول مسیح «بدانید که شخص بزرگتر از معبد در اینجاست» (متی ۱۲‏:‏۶). حالا این عبادتگاه شامل دو قسمت بود و فقط کاهن اعظم اجازه داشت وارد آن قسمت داخلی یعنی قدس‌‌الاقداس بشود و آن هم فقط سالی یکبار و همیشه نیز خون به همراه داشت (عبرانیان ۹‏:‏۱‏-‏‏‏‏۷). بین این دو قسمت پرده‌‌ای زخیم وجود داشت. باز هم خدا را شکر که وقتی مسیح بر روی صلیب آن قربانی کامل شد «در آن لحظه پرده اندرون مقدس معبد از بالا تا به پایین دو پاره شد» (متی ۲۷‏:‏۲۱). اما این به چه معنی است؟ جواب این سؤال واضح است: پرستش دیگر به یک مکان مشخص محدود نیست. به‌‌واسطۀ راهی که مسیح برای ما گشود ما می‌‌توانیم هر جا که هستیم خدا را بپرستیم (عبرانیان ۹‏:‏۱۱‏-‏‏‏‏۱۲، ۲۴‏-‏‏‏‏۲۶ و ۱۰‏:‏۱۹‏-‏‏‏‏۲۰). خدا الان به‌‌وسیله روحش در قلب‌‌های ما ساکن می‌‌شود. «آیا نمی‌‌دانید که بدن شما معبد روح‌‌القدس است که در شماست و آن را از خدا یافته‌‌اید و دیگر از آن خود نیستید؟» (اول قرنتیان ۶‏:‏۱۹) ما ایمانداران همگی خانه خدا را تشکیل می‌‌دهیم و ما «معبد خدای زنده‌‌ایم» (دوم قرنتیان ۶‏:‏۱۶). «آیا تشخیص نمی‌‌دهید که معبد خدائید و روح خدا در شما ساکن است؟» (اول قرنتیان ۳‏:‏۱۶). به همین دلیل پولس می‌‌فرماید: «در مسیح تمامی این بنا به هم می‌‌پیوندد و به‌‌صورت معبدی مقدس در خداوند بر پا می‌‌شود و در او شما نیز با هم بنا می‌‌شوید تا به‌‌صورت مسکنی در آئید که خدا به‌‌واسطه روحش در او ساکن است» (افسسیان ۲‏:‏۲۱‏-‏‏‏‏۲۲).
 

۲-‏‏‏هدف پرستش (آیات ۲۳ و ۲۴)

طبق این آیات می‌‌توان گفت که هدف پرستش، خدای پدر است. من فکر نمی‌‌کنم برکتی بزرگتر از این وجود داشته باشد که بتوانیم او را پدر خطاب کنیم. ما در وهله اول، پدر را برای آنچه که هست می‌‌پرستیم. کلام خدا تعلیم می‌‌دهد که او پدر قدوس، پدر عادل، پدر جلال، پدر نورها، پدر رحمت‌‌ها، پدر همه و پدر خداوند ما عیسای مسیح می‌‌باشد. در وهله دوم، پدر را برای آنچه که برای ما انجام داده، می‌‌پرستیم. او ما را محبت کرده، پسر خود را در راه ما فدا کرده، ما را در مسیح برگزیده، به‌‌وسیلۀ فیضش ما را نجات داده، ما را برکت داده، ما را فرزندان خود گردانیده و راه را باز کرده تا بتوانیم او را بشناسیم. پس پرستش پاسخ ماست به آنچه که پدر دربارۀ خودش به ما نشان داده و در زندگی انجام داده است.
 

۳-‏‏‏ماهیت پرستش (آیات ۲۳ و ۲۴)

ما چطور باید خداوند را بپرستیم؟ مسیح می‌‌فرماید: «خدا روح است و پرستندگانش باید او را در روح و راستی بپرستند». اولین نکته این است که خدا را باید با روح پرستش کنیم. یعنی فقط آنهایی که روحاً با خدا رابطه و تماس دارند، می‌‌توانند او را پرستش کنند. طبق شرایط عهدعتیق، فقط فرزندان هارون یعنی طایفه لاوی اجازه داشتند از طرف مردم برای خدا قربانی بگذرانند. اولاد لاوی نسل به نسل به مقام کهانت می‌‌رسیدند. پس کهانت ارثی بود و می‌‌توان گفت که شرطش تولد جسمانی بود. اما اکنون از لحاظ عهدجدید نیز باز می‌‌توان گفت که فقط کاهنان حق دارند پرستش کنند، با این تفاوت که کلام خدا تعلیم می‌‌دهد که همۀ ایمانداران کاهنان هستند و از طریق تولد روحانی و نه جسمانی وارد این مقام می‌‌شوند (اول پطرس ۲‏:‏‏۵ و ۹، مکاشفه ۱‏:‏۵‏-‏‏‏‏۶). پرستش روحانی است نه تشریفاتی و فقط از طریق روح‌‌القدسی که در ایمانداران کار می‌‌کند، می‌‌توانیم خدا را پرستش کنیم.
حال بر اساس این نکات مشاهده می‌‌کنیم که نقشۀ خدا عوض و باطل نشده است. چون خدا تغییرناپذیر است. کلام خدا واحد است و هیچ تناقضی بین عهدعتیق و عهدجدید وجود ندارد. هر چه ما در عهدعتیق می‌‌یابیم در عهدجدید نیز پیدا می‌‌کنیم یا به قول کتابی که ما به زبان فارسی داریم «خدا یکی، راه یکی»! اما تفاوت بین عهدعتیق و عهدجدید این است که مسیح همه مراسم عهدعتیق را تکمیل می‌‌کند.
گذراندن قربانی‌‌ ما را به مسیح می‌‌رساند
کاهنان اعظم ما را به مسیح می‌‌رسانند
خیمه اجتماع و معبد ما را به مسیح می‌‌رساند
کاهنان ما را به ایمانداران در مسیح می‌‌رسانند
در مورد مکان واقعاً می‌‌شود گفت که الان مسیح است چون کلیسا در حقیقت بدن مسیح است و همانطور که در یوحنا ۲‏:‏۱۹ مشاهده کردیم، معبدی که او از آن سخن می‌‌گفت پیکر خودش بود.
نکته دوم این است که ما باید با راستی خدا را پرستش کنیم یعنی با صمیمیت و صداقت و بدون ریاکاری. عیسای مسیح از مردم زمان خود ایراد می‌‌گرفت چون «این قوم با زبان خود به من احترام می‌‌گذارند اما دل‌‌های‌‌شان از من دور است. عبادت آنها بیهوده است» (متی ۱۵‏:‏۸‏-‏‏‏‏۹ و هم اشعیا ۲۹‏:‏۱۳). خدا قلوب ما را می‌‌شناسد. از آنجا که خدا نور است، می‌‌خواهد که ما هم در نور راه برویم. «بیایید با اخلاص قلبی و اطمینان کامل ایمان به حضور خدا نزدیک شویم، در حالی که دل‌‌های‌‌مان از هر احساس تقصیر زدوده و بدن‌‌های‌‌مان با آب پاک شسته شده است» (عبرانیان ۱۰‏:‏۲۲).
 

۴-‏‏‏زمان و وقت پرستش (آیه ۲۳)

مسیح می‌‌فرماید: «زمانی می‌‌رسد و هم اکنون فرا رسیده است ...» قبلاً وقت پرستش معین بود ولی الان دیگر معین نیست. حالا هر وقت و هر جا که هستیم می‌‌توانیم خدا را بپرستیم و دیگر روزهای مخصوص نداریم. البته از ابتدای کلیسا ایمانداران در صبحگاهان دور هم جمع می‌‌شدند (اعمال رسولان ۲‏:‏۴۶). ما می‌‌دانیم خواست خداوند این است که ما ایمانداران برای پرستش جمع شویم و معمولاً این جمع شدن، روزهای یکشنبه که روز خداوند و نخستین روز هفته است انجام می‌‌شود (اعمال رسولان ۲۰‏:‏۷). پس خدا را شکر برای این رابطه مستقیم پرستش که منحصر به یک جا یا یک وقت معین نیست.
 

۵-‏‏‏اهمیت پرستش (آیه ۲۳)

مسیح می‌‌فرماید: «پدر جویای ... پرستندگان است». خدا ما را آفرید تا با او شراکت و رفاقت داشته باشیم. به همین دلیل، پرستش در وهله اول به معنی خدمت، دعا و درخواست، یا بشارت نیست بلکه به معنی شکرگزاری، تمجید و ستایش است. «پس بیایید به‌‌واسطۀ عیسی قربانی سپاس را پیوسته به خدا تقدیم کنیم. این قربانی، همان ثمرۀ لب‌‌هایی است که به نام او معترفند» (عبرانیان ۱۳‏:‏۱۵). البته روشن است که پرستش واقعی فقط مستلزم شکرگزاری نیست بلکه مستلزم تسلیم کامل به خداست. همانطور که پولس می‌‌فرماید: «... در پرتو رحمت‌‌های خدا، از شما استدعا می‌‌کنم که بدن‌‌های خود را همچون قربانی زنده و مقدس و پسندیدۀ خدا، به او تقدیم کنید که عبادت معقول شما همین است» (رومیان ۱۲‏:‏۱). خدا را شکر کنیم که از طریق راه تازه و جدید که برای ما باز شده، می‌‌توانیم همان خدایی را که قابل پرستش است، ستایش کنیم و از او برای تمام برکاتش تشکر نماییم. خدا عطا فرماید که همۀ ما با روح و راستی او را پرستش کنیم.
 


  

۱۳۹۴ آبان ۲۲, جمعه


داستاني واقعي که "حال" مرا خوب کرد ...
اگر حالتان خوب شد
به من هم بگویید
یک روز یک دختر کوچک کنار یک کلیسای محلی ایستاده بود
دخترک قبلا یکبار آن کلیسا را ترک کرده بود
چون به شدت شلوغ بود .
همان طورکه از جلوی کشیش رد می شد
با گریه گفت : " من میتونم به کانون شادی داخل کلیسا بیام ! "
کشیش با نگاه کردن به لباس های پاره ،
کهنه و کثیف او تقریباً توانست علت را حدس بزند و دست دخترک را گرفت و به داخل برد و جایی برای نشستن او در کلاس کانون شادی پیدا کرد
دخترک از اینکه برای او جا پیدا شده بود بی اندازه خوشحال بود
و شب موقع خواب به بچه هایی که جایی برای خواب نداشتند فکر می کرد .
دو سال بعد
آن دختر کوچولو در همان آپارتمان فقیرانه اجاره ای که داشتند ، بر اثر بيماري فوت کرد
والدین او با همان کشیش خوش قلب تماس گرفتند تا کار های کفن و دفن دخترک را انجام دهد .
در حالي که داشتند بدن کوچکش را جا به جا می کردند ، یک کیف پول قرمز چروکیده و رنگ و رو رفته پیدا کردند که به نظر می رسید دخترک آن را از آشغال های دور ریخته شده پیدا کرده باشد .
داخل کیف 57 سنت پول و یک کاغذ وجود داشت که روی ان با یک خط بچگانه قشنگ نوشته شده بود : " این پول برای کمک به کلیسای کوچکمان است برای اینکه کمی بزرگتر شود تا بچه های بیشتری بتوانند به کانون شادی بیایند . "
این پول تمام مبلغی بود که آن دختر توانسته بود در طول دو سال به عنوان هدیه ای پر از محبت برای کلیسا جمع کند .
وقتی که کشیش با چشم های پر از اشک نوشته را خواند ،
به سرعت سمت کلیسا رفت
و قصه فداکاری و از خود گذشتگی آن دختر را تعریف کرد .
او انگیزه افراد کلیسا را برانگیخت تا پول کافی فراهم کنند تا بتوانند کلیسا را بزرگتر بسازند .
اما داستان اینجا تمام نشد
یک روزنامه که از این داستان خبردار شد ، آن را چاپ کرد
بعد از آن یک دلال معاملات ملکی مطلب روزنامه را خواند و قطعه زمینی را به کلیسا پیشنهاد کرد که هزاران دلار ارزش داشت .
وقتی به آن مرد گفته شد که آنها توانایی خرید زمینی به آن مبلغ را ندارند ، او حاضر شد زمینش را به قیمت 57 سنت به کلیسا بفروشد .
اعضای کلیسا مبالغ بسیاری هدیه کردند و پولهای زیادی هم از دور و نزدیک به دست آنها می رسید .
در عرض پنج سال هدیه آن دختر کوچولو تبدیل به 250.000 دلار شد!
امروز اگر شما گذرتان به شهر فیلادلفیا بخورد
به کلیسای
Temple Baptist Church
که 3300 نفر ظرفیت دارد سری بزنید .
و همچنین از دانشگاه
Temple University
که تا به حال هزاران فارغ التحصیل داشته نیز دیدن کنید .
همچنین بیمارستان سامری نیکو
( Good Samaritan Hospital )
و مرکز " کانون شادی " که صد ها کودک زیبا در آن هستند را ببینید .
مرکز " کانون شادی " به این هدف ساخته شد که هیچ کودکی در آن حوالی روز های یکشنبه را خارج از آن محیط باقی نماند .
در یکی از اتاق های همین مرکز می توانید عکسی از صورت زیبا و شیرین آن دخترک ببینید که با 57 سنت پولش ، که با نهایت فداکاری جمع شده بود ، چنین تاریخ حیرت انگیزی را رقم زد . در کنار آن ، تصویری از آن کشیش مهربان ، دکتر راسل اچ. کان ول که نویسنده کتاب " گورستان الماس ها " است به چشم می خورد .
این یک داستان حقیقی بود که نشان می دهد كه اگر خداوند اراده كند قادر است که چه کار هایی را با هزينه اي اندك ولي پشتوانه اي بزرگ مانند "قلب مهربان آن كودك" به انجام برساند.
لطفا مراقب نيتهاي خود باشيد كه سرنوشتتان را رقم ميزنند.
"روزگارتان خوش"
اينست روزيكه كه خداوند ساخت در آن وجد و شادي خواهیم كرد. مزمور 118 : 24
.
معني روزیکه خدا ساخت اشاره به موقعیتی ست که خدا مهیا میکند و علت شادی نویسنده قبل از ورود به شرایط فوق اینست که ایمان دارد خدا همه چیز را نیکو ساخته است . پیدایش 1 : 31
.
وقتی میخواهیم ماشین بخریم اسم کمپانی آن خیلی برایمان مهم است چون اسم تولید کننده ماشین مورد نظرمان طی سالها ثابت کرده که میتوان به کیفیت و استحکام ماشین هایش اعتماد داشت . بهمین خاطر بمحضی که اسم ماشین را میشنویم قبل از دیدن به کیفیت آن اطمینان میکنیم و بخاطرش وجــد و شادی میکنیم.
.
چقدر بیشتر وقتی متوجه میشویم شرایطی را خدا بوجود میآورد دارای کیفیت و استحکام غیر قابل تردید است و میتوان حتی قبل از ورود به آن شـرایط به کیفیتش اعتماد کرد .
.
امثال سلیمان 18 : 10 میگوید : اسم خــدا قلعه حصار دار مستحکمی است که شخص عـادل میتواند در آن بدود و امنیت و اطمینان داشته باشد.
.
حقیقتا اگر اقتدار اسم شـفا بخش و نفس زنده کننده عیسی مسیح برایمان ثابت شده باشد ایمان آوردن و اعتماد کردن به او بینهایت ســاده است . جلیل سپهر
حسام مرتضوی

 


در این سری مقالات، در چهار شماره، به بررسی تاریخ کلیسای ایران می‌پردازیم. ممکن است اینگونه تصور کنیم که مسیحیت هیچگونه ارتباط تاریخی با ایران نداشته است ولی بررسی این مقالات موجب خواهد شد که به این ارتباط دیرینه بیشتر پی ببریم و مسیحیت را یک آیین کاملاً جدید و بیگانه برای ایرانیان ندانیم. در این شماره بیشتر به چگونگی آغاز مسیحیت در ایران می‌پردازیم و مروری بر عوامل مهم این حرکت مذهبی خواهیم داشت.

آغاز مسیحیت در ایران

اولین سؤال در رابطه با تاریخ مسیحیت در کلیسای ایران موضوع قدمت آن است. کلیسا در ایران از چه زمانی به‌طور جدی آغاز گشت؟ باید اذعان نمود که پاسخ به این سؤال چندان ساده نیست چرا که بیشتر اطلاعات در هاله‌ای از ابهام و تردید قرار دارد. گزارش‌هایی که از ورود مسیحیت به ایران در دست است بیشتر بر اساس روایات و احادیثی استوار است که نمی‌توان آن را مدارک موثقی در این خصوص دانست. عیسی مسیح در زمان فرهاد پنجم (فرهادک) که از پادشاهان سلسلۀ اشکانیان (پارت) بود به‌دنیا آمد و به‌هرحال باید شروع مسیحیت در ایران را به قدمت حکومت اشکانیان در ایران دانست. برای بررسی شروع کلیسا در ایران باید به این روایات به‌طور اجمالی اشاره نمود.
در کتاب اعمال رسولان باب دوم واقعۀ پنطیکاست و ریزش روح‌القدس توسط لوقا به‌رشتۀ تحریر درآمده است. چون این ایام خود عید پنطیکاست یا پنجاهه نام داشت موقعیت مناسبی برای گردهم‌آیی یهودیان زیادی بود که از سراسر نقاط جهان برای مراسم مذهبی به اورشلیم آمده بودند. در باب دوم از کتاب اعمال رسولان آیه ۹ از اقوامی به‌نام "پارتیان و مادیان و عیلامیان" نام برده شده است که به اقوامی که در ایران آن روز سکونت داشتند اشاره می‌کند. به احتمال زیاد این یهودیان در واقعۀ پنطیکاست به مسیح ایمان آوردند و در بازگشت به وطن خود در مورد مسیح بشارت داده‌اند.
لابور محقق فرانسوی معتقد است که چون کتاب اعمال رسولان در حدود سال ۷۰ میلادی نوشته شده نشان‌دهندۀ این است که مسیحیان ساکن در امپراطوری روم (مغرب زمین) در آن زمان قطعاً با جوامع مسیحی سرزمین‌های دوردست مشرق‌زمین آشنایی داشته‌اند. او نتیجه می‌گیرد که در سال‌های ۷۰ تا ۸۰ میلادی مسیحیت در بخش بین‌النهرین واقع در شرق امپراطوری روم که تحت سیطرۀ امپراطوری اشکانی بود، رواج داشته است.

کتاب اعمال توما

باید این نکته را نیز اشاره کنیم که این رسم در کلیساها متداول بوده که هر کلیسایی منشأ خود را به افراد مهم که در رأس آنان رسولان مسیح قرار داشتند منتسب کنند. این نکته باعث اقتدار و اعتبار کلیسا می‌شد. کلیسای ایران نیز از این قانون برکنار نمانده و سعی شده که شروع آن را به یکی از شاگردان مسیح به‌نام توما منسوب کنند که در راه خود به هندوستان از ایران نیز عبور کرده و کلیسا را به‌دست شاگردان خود سپرده است. یکی از قدیمی‌ترین روایات در تاریخ کلیسا این است که تومای رسول، انجیل را به هندوستان آورد. کتاب اعمال توما جزو کتب مجهول‌الاصل می‌باشد که به‌عنوان قدیمی‌ترین شرح یک روایت کلیسایی در آسیا، در ماورای مرزهای امپراطوری روم باقی مانده است.
این کتاب، توما را به‌عنوان رسول آسیا ترسیم می‌کند و توسعۀ کلیسا به شرق را به سفرهای بشارتی تومای رسول مرتبط می‌داند. اما این کتاب با تاریخ کلیسای ایران چه ارتباطی می‌تواند داشته باشد؟ در این کتاب شهر اِدِسا واقع در شمال بین‌النهرین مرکز فعالیت‌های بشارتی توما ذکر شده است. در برخی از اسناد هم مذکور است که کلیسای شهر سلوکیه تیسفون نیز به‌دست تومای رسول بنیاد شده است. طبق سنن و احادیث دیگر، توما پس از تأسیس این کلیساها به هندوستان رفت و مسیحیت را در آنجا رواج داد.
روایت دیگری از یکی از تاریخ‌نویسان معروف کلیسا به‌نام یوزبیوس نقل شده است که شخصی به‌نام آبگار پنجم که پادشاه ادسا بوده است نامه‌ای به عیسی ‌مسیح می‌نویسد و او را دعوت می‌کند که به شهر او برود. مسیح نیز قول می‌دهد که پس از صعودش به آسمان، یکی از شاگردانش را نزد او بفرستد. به همین دلیل تومای رسول یکی از شاگردان خود به‌نام ادای (تدی) را که یکی از هفتاد تن ذکر شده در لوقا ۱۰:۱ می‌باشد به دربار پادشاه می‌فرستد. در اثر خدمات ادای آبگار و بسیاری از اهالی ادسا به مسیحیت گرویده و بدین صورت مسیحیت در بخش غربی امپراطوری اشکانی رواج یافت و از آنجا به داخل فلات ایران و در میان اقوام آریایی نفوذ نمود. (با مراجعه به نقشه جغرافیایی در صفحۀ پیش بهتر می‌توانید این اتفاقات را دنبال کنید. در این نقشه امپراطوری اشکانی با نام امپراطوری پارت مشخص شده است که هر دو یکی است چون سلسله اشکانیان از پارتیان بوجود آمد که یکی از قوم‌های آریایی‌نژاد بود).
روایات دیگر حاکی از این است که ادای شخصاً یا به‌وسیلۀ شاگردانش آگای و ماری در شهر آربلا (اربیل) کلیسای نیرومندی بنا نهاد.
با بررسی‌هایی که در این زمینه به‌عمل آمده به این نتیجه می‌رسیم که تعیین تاریخ دقیق و چگونگی ورود مسیحیت به ایران امری است مشکل و تا حدودی غیرممکن. ولی در این ‌که از دورۀ حکومت اشکانیان در ایران یعنی در قرون اول و دوم مسیحیت به ایران رسیده است شکی نیست.
با مطالعۀ تاریخ ایران می‌توانیم چنین نتیجه‌گیری کنیم که در آن مقطع تاریخی موانع چندانی برای ورود مسیحیت به ایران وجود نداشته است. در زمان اشکانیان هیچ نشانه‌ای از فشارهای مذهبی گزارش نشده است. به‌نظر می‌آید که عدم تنگ‌نظری‌های دینی و آزادی مذهبی در سراسر امپراطوری رواج داشت و پادشاهان این سلسله برای ادارۀ امپراطوری عظیم خود سیاست مسامحه و تحمل را که امپراطوری هخامنشیان ابداع نمودند بر سرکوب و آزار و اذیت ترجیح می‌دادند. در آن زمان حکومت در ایران به‌صورت ملوک‌الطوایفی (پراکنده‌شاهی) اداره می‌شد؛ آسان‌گیری در عقاید، تا حدی لازمه هم‌زیستی در این نوع حکومت‌های ملوک‌الطوایفی بود.

گسترش مسیحیت در فلات ایران

آیا عواملی وجود دارد که در گسترش مسیحیت در شرق و بالاخص ایران تأثیر مثبتی داشته باشد؟ این اعتقاد دور از حقیقت نیست که عامل نه چندان مثبتی چون جفا نیز به شروع و توسعۀ مسیحیت در ایران کمک شایانی نموده است.
ایران در مجاورت امپراطوری روم قرار داشت و احتمال این هست که مسیحیانی که از آزار و اذیت رومیان فرار می‌کردند، به قسمت شرق امپراطوری که زیر سلطۀ حکومت ایران بود پناه می‌بردند.
بر پایۀ فرمان بزرگ مسیح مبنی بر بشارت انجیل، مسیحیان اولیه دارای غیرت بشارتی نیرومندی بودند که باعث می‌شد از هر موقعیتی برای اشاعه مسیحیت استفاده کنند. همچنان که جفای حکومت روم بر مسیحیان ساکن اورشلیم باعث شد که آنان از تجمع در این شهر خودداری نموده راهی مناطق دیگر گردند.
وجود جوامع یهودی از زمان اسارت بابل در بین‌النهرین، به گسترش مسیحیت در این نواحی کمک نموده است. در قرن اول هدف بشارت مسیحیان، یهودیان بودند. این یهودیان نیز در نقاط زیادی از جهان آن زمان پراکنده شده بودند. تاریخ گزارش می‌دهد که تعداد یهودیان پراکنده در مشرق‌زمین بیشتر از مغرب‌زمین بوده است.
زبان رایج در بین‌النهرین زبان سریانی/آرامی بود. این زبانی بود که رسولان و شاگردان مسیح با آن سخن می‌گفتند. نزدیکی زبان و فرهنگ هم عامل مهمی در گسترش پیام مسیحیت در این جوامع بوده است.
طبق روایات و نیز بر اساس یافته‌های تاریخی و باستان‌شناسی می‌توان با قاطعیت گفت که مسیحیت در دوره اشکانیان در کردستان، گیلان، ارمنستان، شمال افغانستان، سواحل خلیج فارس، آسیای مرکزی و در میان قبایل ترک و مغول در هندوستان و احتمالاً چین رواج یافته است.

متفکرین مسیحی

در کلیساهایی که در قلمرو اشکانیان به‌ظهور رسیدند چهره‌های برجسته‌ای نیز وجود داشته‌اند که خدمات زیادی به مسیحیت نمودند که از آن جمله می‌توان به شخصیت مهمی چون تاتیان اشاره نمود. او از شاگردان ژوستین شهید بود و پس از تحصیل الهیات به محلی نزدیک شهر آربل آمد و یک مدرسه الهیات را تأسیس و سرپرستی نمود.
از کارهای بسیار مهم تاتیان نگارش انجیلی بود که به دیاتسرون معروف است. تاتیان متوجه شده بود که کتاب‌های زیادی در رابطه با زندگی عیسی مسیح در آن زمان انتشار یافته است و لذا تصمیم گرفت انجیلی واحد بر اساس محتوای چهار انجیل تهیه نماید. این انجیل چون به زبان سریانی نوشته شده بود، همۀ مسیحیان بین‌النهرین می‌توانستند به‌راحتی از آن استفاده کنند. این کتاب در قرن سیزدهم میلادی به فارسی ترجمه شد و در نیمۀ دوم قرن بیستم نیز این ترجمۀ فارسی قدیمی به فارسی امروزی برگردانیده شد و به‌نام فروغ بی‌پایان منتشر گردید.
از افراد مهم دیگر در این دوره باید به شخصی چون باردیسان نیز اشاره کرد که تحصیلات زیادی داشت. باردیسان به‌سبب دانش و علاقه زیاد به مسیحیت به منصب شماسی منصوب گردید و از رهبران کلیسای اشکانی شد. از باردیسان کتابی به‌نام "گفت و گویی در باب سرنوشت" به‌جا مانده است که اثری الهیاتی است. عقاید الهیاتی او در عاقبت چون با عقاید فلسفی یونان و ستاره‌شناسی و عقاید زرتشتیان آمیخته بوده به‌نظر بسیار عجیب و غریب می‌آمد. گفته می‌شود که باردیسان به همین سبب از کلیسا اخراج و تعالیم او منحرف اعلام گردید.
از یافته‌های مهم در این دوره هم کتابی است به‌نام "مناجات سلیمان" که در سال ۱۹۰۹ کشف گردید که به زبان سریانی نوشته شده است. این سرودنامه به‌نظر محققین متعلق به اواخر قرن اول میلادی است و لذا می‌توان گفت که قدیمی‌ترین سرودنامه کلیسایی است که امروزه در دست داریم.

نتیجه‌گیری:

به‌عنوان نتیجه‌گیری می‌توان گفت که با اینکه بیشتر دانش ما بر اساس روایات و احادیث است، بدون شک در دو قرن اول میلادی مسیحیت در مناطق سریانی‌نشین امپراطوری اشکانی گسترش بسیار زیادی داشته است، اما از میزان گسترش آن در میان اقوام آریایی اطلاع دقیقی در دست نداریم. فقط می‌توانیم بگوییم که به‌علت ترکیب جمعیت، فرهنگ و سواد، عامل زبان و عقاید مذهبی و فلسفی و همچنین شرایط جغرافیایی، مسیحیت در میان اقوام آریایی‌نژاد همچون مناطق سریانی‌نشین رواج گسترده‌ای نداشته است. بیشترین اطلاعات موثق در مورد این مناطق به دورۀ پادشاهی ساسانیان مربوط است که در شماره آینده به بررسی آن می‌پردازیم.

 

منابع استفاده شده:

تاریخ مسیحیت در آسیا: ساموئل هیومافت

مسیحیت در ایران: سعید نفیسی

علل انحطاط مسیحیت در مشرق‌زمین: دهقانی تفتی

سرگذشت مسیحیت در ایران‌زمین: آرمان رشدی

مسیح و مسیحیت نزد ایرانیان: دهقانی تفتی

تاریخ کلیسای مسیح در ایران: زرین بهروش